GEDROST (5)

Altijd in het centrum van het wereldtoneel, desondanks de loop der dingen net niet mede bepaald. Verslapen, verdwaald, tactisch verstoppertje gespeeld, ja soms zelfs door goed geluk en stom toeval. Gedrost, of hoe een familie zich uit de voetnoten van de geschiedenis heeft weten te maken. Sinds 2014 verschijnt ieder kwartaal een minuut of kwartierstaat, parenteel of tafereel uit de stamboom van een familie in de schaduw van het grote gebeuren.

Nine months for common births the fates decree;

But, for the great, reduce the term to three.¹

29 jaar. Goede man, goed mens. Sterk strateeg en uitmuntend generaal. Zonde. En zo begon bij ons het grote onderlinge vingerwijzen. Onterecht natuurlijk, wat kunnen wij er aan doen dat die Romein van zijn paard sukkelt? Ga dan ook niet op zo’n groot beest zitten, doen wij toch ook niet? Onze paarden zijn van handiger formaat, en niet onbelangrijk, net als hun berijders goed getraind. Je kunt als Bataafs Drost evenwel niet zo maar gaan roepen dat die keizerlijke prins beter op paardrijles was gegaan, dat moet subtieler. Veel dichter dan wij als corporis custodus, zijn persoonlijke Bataafse lijfwacht, kun je niet bij Drusus komen, dus in principe waren we goed gepositioneerd toen hij van zijn paard viel. Vandaar het vingerwijzen. De vierde expeditie van Drusus in Germanië begon zo goed, brandhaardjes blussen, veroverde gebieden consolideren, Chatti, Marcomanni en Cherusci klop geven, tot de Albis (Elbe) aan toe (door ons natuurlijk even over gezwommen, gewoon omdat we het kunnen). Op de terugweg naar de Rijn slaat het noodlot echter toe, meneer stuikt ter aarde en komt slecht terecht.

Een gevallen prins is tot daar aan toe, een dode moffel je niet zo makkelijk weg hier in de Nedergermaanse klei. Hij leeft nog, maar het ziet er niet best uit. Ondanks al hun kennis, kunde en beschaving zijn er zelfs voor Romeinen grenzen in hun medische expertise, ook in een belangrijk militair kamp als Mogontiacum (Mainz). Vrijwilligers genoeg om als boodschapper Rome en de familie te informeren over het zware ongeval. Gezien de paniek om zijn broer was het goed dat ook Tiberius beschikte over ervaren en trouwe Bataafse lijfwacht en een paar verstandige Drosten. Op stel en sprong moest en zou hij naar de gewonde Drusus. Nu!

Het was me het ritje wel, voor de duvel niet bang die Tiberius. Held, waardig door ons gediend te worden. Vanuit Ticinum (Pavia in Noord Italië) vertrok de grote prins, alleen vergezeld door zijn ‘Gallische tolk’ (haha, als ik daar aan terug denk. Het heeft later nog wat moeite gekost hoor, om Plinius te overtuigen om de ware identiteit van Tiberius’ metgezel, een Drost, uit de geschriften te houden en te vervangen door het vage ‘Gallische tolk’. Als wederdienst hebben we Plinius het halve land moeten laten zien toen hij later met Corbulo deze kant op kwam, maar dit alles terzijde. We zijn uit geschiedenisboeken gedrost, dat is wat telt). Over de Alpen, regelmatig van paarden wisselend en door gevaarlijk net veroverd vijandig Germaans gebied, in een dag en een nacht naar Mogontiacum.

Kort daarna stierf Drusus in het bijzijn van zijn grote broer. Tiberius was ontroostbaar, iedereen was bedroefd. Zijn lichaam moest natuurlijk terug naar Rome voor grootse en intense staatsbegrafenis. Langs de route rook het naar wierrook en offergaven, diverse monumenten werden opgericht ter ere en nagedachtenis aan de gevallen Romeinse held. Tiberius stond erop de gehele weg voor de stoet uit te lopen. Wij, als lijfwacht van de keizerlijke familie en getrouwen van Drusus en Tiberius liepen mee. Even weg van verwijtende blikken en wijzende vingers. Gedrost.