EnglishAltijd in het centrum van het wereldtoneel, desondanks de loop der dingen net niet mede bepaald. Verslapen, verdwaald, tactisch verstoppertje gespeeld, ja soms zelfs door goed geluk en stom toeval. Gedrost, of hoe een familie zich uit de voetnoten van de geschiedenis heeft weten te maken. Sinds 2014 verschijnt ieder kwartaal een minuut of kwartierstaat, parenteel of tafereel uit de stamboom van een familie in de schaduw van het grote gebeuren.
De verhuizingen zijn achter de rug, een mooi fundament aan nieuwe oude geschiedenissen en mythologieën is gelegd, de oude god in een nieuwe jas gehesen. We zijn er klaar voor, laat ze nu maar komen. En ze komen, om te blijven deze keer. Marcus Agrippa, de onvolprezen wegbereider en keizermaker heeft het pad letterlijk voor de prinsen geëffend. De keizerlijke prins en generaal Nero Claudius Drusus arriveert aan de Rijn en Waal met in zijn gevolg en lijfwacht onze eigen prinsen. Je kent je kinderen niet meer terug na een Romeinse opvoeding. Echte Romeinen, die prinsjes van ons.
We zijn blijkbaar niet de enigen die een goede basis hebben gelegd, die van de Romeinen mag er ook zijn: Wij! De stam en het Batavenland als kwekerij en vijver voor elite-eenheden tijdens de veldtochten naar Germania Magma. Een onvoorstelbaar groot en modern militair kamp verrijst bij Batavodurum, hoog op de heuvels en uitkijkend over ons eiland en de rivieren naar de volgende rij heuvels. De onderkomens voor de commandant en zijn officieren van een ongekende luxe. Vlak die Drusus niet uit, hij zou een Drost kunnen zijn. Zijn fossae Drusianae en moles Drusiana vormen sterke staaltjes watermanagement (een prins waardig), kanalen en een dam waar wij ook garen bij spinnen. Droge voeten bij houden in ieder geval.
Tot het moment dat je met Romeinen op een oorlogsbodem stapt, op expeditie. Dan ga je toch de vraag stellen hoe het bij Magusanus mogelijk is dat zij heerschappij over dit enorme rijk hebben kunnen verkrijgen. Dankzij ons, een paar Drosten in ieder geval, zoveel is zeker. We zijn Rhenus nog niet afgezakt naar Lacus Flevo (Flevomeer), of de ellende begint al. Eiken groeien hier tot op de oevers, worden met enige regelmaat door het water ondergraven en door stormen losgerukt. Met aarde en begroeiing nog tussen de wortels lijken het wel varende eilanden. De Romeinse schepen raken natuurlijk massaal verstrikt tussen de takken en stronken. Zonder een vijand in zicht zitten we letterlijk opgescheept met een ware zeeslag. Met bomen! Zoals een bekend Galliër ooit zei: ‘Rare jongens, die Romeinen’.
Hier aan Lacus Flevo en de randen van Oceanus Germanicus (Noordzee) leven andere gentes der Drosten en via hen sluit Drusus ook met de Frisii een bondgenootschap. Een geluk bij een ongeluk. Was de ‘eikenslag’ al lachen, de ‘waddenstrijd’ is ronduit hilarisch. Het is bijna niet te geloven, maar daar aan de Middellandse Zee kennen ze nauwelijks getijden, laat staan dat ze wel eens een zee hebben zien droogvallen. De gezichten toen in een mum van tijd de halve vloot op het droge lag, een gemakkelijke prooi voor vijandige Germaanse groepen. Een keer raden wie mocht opdraven om Romeinse hachjes te redden. Om de moraal van onze gasten wat op te vijzelen helpen we de Romeinen nog even snel aan een paar overwinningen bij de monding van Amisia (Ems) en Visurgis (Weser).
Het is nu wel leuk geweest, het begint langzaamaan winter te worden. Het lachen is de Romeinen inmiddels vergaan en ze weten niet hoe gauw ze hun rokjes en open sandalen uit moeten doen om deze te vervangen door onze achteraf toch niet zo minderwaardige en lachwekkende lange broeken en dierenhuiden. Je ziet ze denken, hoe eerder die campagnes zijn afgerond, de totale overwinning op de barbarij geclaimd en met een triomf de aftocht geblazen, gedrost, hoe beter. Laat de Batavi hier in die koude nattigheid de orde en rust maar bewaren. Prima toch? Gedrost.