EnglishAltijd in het centrum van het wereldtoneel, desondanks de loop der dingen net niet mede bepaald. Verslapen, verdwaald, tactisch verstoppertje gespeeld, ja soms zelfs door goed geluk en stom toeval. Gedrost, of hoe een familie zich uit de voetnoten van de geschiedenis heeft weten te maken. Sinds 2014 verschijnt ieder kwartaal een minuut of kwartierstaat, parenteel of tafereel uit de stamboom van een familie in de schaduw van het grote gebeuren.
Met Petillius Cerialis vertrokken we naar Brittannië en verder noordwaarts om een volk dat zo ongeciviliseerd, verspreid levend en zo strijdbereid was (hé, dat lijken wij wel), met nog meer geweld en oorlog te laten wennen aan het comfort van vrede en rust (zo’n contradictio in terminis kan alleen een Romeinse uitvinding zijn). De arme schapen hebben blijkbaar herders nodig, maar worden met wolven opgescheept om onze vroegere heer en held Tiberius maar eens te parafraseren.
De Romeinse spreekwoordelijke degelijkheid en gründlichkeit mogen wij als hulptroepen onder een volgende gouverneur, Gnaeus Julius Agricola (schoonvader van onze stambiograaf Tacitus) nogmaals tentoonspreiden tijdens de opmars in Caledonia. Wegen zijn aangelegd om snelle troepenverplaatsingen mogelijk te maken, forten ingericht aan het hoofd van valleien om de vijandelijke stammen in de gaten te houden. Een indrukwekkend infrastructureel netwerk als dat bij ons thuis aan de Rijn.
De slag bij en om Mons Graupius is de grootste veldslag tot dan toe die ze hier op het eiland hebben meegemaakt. Wij mochten wederom een hoofdrol vervullen en zijn door de Romeinen volop in de schijnwerpers gezet. Het exacte slagveld van Mons Graupius hebben we wat vaag gehouden (je wilt ook niet overal een bedevaartsplaats van maken), maar wordt tegenwoordig gelokaliseerd bij Bennachie, ten noordwesten van Aberdeen.
Niet eens zo heel ver verwijderd van onze bron, waar we later later nog een stamboompje hebben geplant. De bron van onze missionaire toekomst, St. Drostan’s bron, enige jaren geleden in de toekomst al beschreven in Mededelingenblad van de Studiegroep Geslachten Drost, december 2002 (lees de column ‘Uit eigen bron’ hier). ‘Back to the future’ op zijn Drost’s. Dat waren nog eens tijden, dat worden nog eens tijden.
Terug naar de bron, ik zou me er nog wel eens aan willen laven. Gewoon omdat het zo lekker is, zwelgen in nostalgie (je zou er een Drostenblik van kunnen maken, Blik op Drosten of zo). Maar we dwalen af, we dalen af. De heuvel af, naar de op veilige afstand wachtende legionairs. Moe maar voldaan, veni vidi vici en klus geklaard.
Als Drost onder de Bataven weet je dat succes heden ten dage nogal eens afgunst en getergde regeringsleiders oproept. Wij houden ons niet voor niets het liefst op net buiten zicht van de camera, laat anderen maar met de eer strijken. Dat doet Agricola dan ook. De overwinning komt op het conto van de Romeinen en niet lang na ons succes wordt hij door de ziekelijk jaloerse keizer Domitianus weggepromoveerd naar Rome.
Nemo me impune lacessit, ‘niemand zal mij ongestraft tergen’ (niet voor niets het motto van de latere Schotse koningen). Terwijl Agricola alleen zijn opdracht uitvoerde – en dankzij ons zelfs best goed – was hij wel zijn carrière kwijt. Je kunt natuurlijk niet ongestraft succesvoller dan de keizer worden. Was dan ook gedrost, net als wij.
Nemo me impune lacessit is vrij te vertalen als ‘you won’t catch me with my trousers down’ (al ging het geregeld mis, getuige het lied ‘Donald, where’s yer troosers?’). We hebben het dan ook over een tijd dat Romeinen in jurken en rokjes rondliepen en een beetje Kelt of Germaan de broek aan had (je ziet, het speelt lang geleden, ver vóór de opwarming van de aarde en op hol geslagen seizoenen).
Maar goed, hij naar huis, wij naar noordelijk Yorkshire en Cumbria. Het is een eind lopen, maar lekker onder de radar. Gedrost.